لکنت

 

لکنت اختلالی است که در آن جریان طبیعی گفتار به وسیله وقفه‌هایی به صورت غیر ارادی مختل می‌شود؛ این وقفه‌ها شامل تکرار، کشیده‌گویی و انسداد در جریان هوا می‌شود.

شروع لکنت زبان معمولاً بین دو تا چهار سالگی است و شیوع آن در پسرها تقریبا دو  برابر دخترهاست.

والدین با اعمالی نظیر جلب توجه به لکنت زبان  یا خواستن از فرزندشان که حرف خود را تکرار کند، واضح حرف بزند  یا پیش از صحبت کردن یک نفس عمیق بکشد او را به سوی لکنت زبان تمام‌عیار سوق می‌دهند.

این کارها موجب می‌شود کودک بیش از پیش کمرو شود.

تقریباً پنچ درصد از تمام کودکان یک دوره شش ماهه یا بیشتر، لکنت را طی می‌کنند. سه چهارم آنها با بزرگ شدن بهبود می‌یابند درحالی که یک درصدآنها دچار مشکل طولانی مدت می‌شوند.

 

درمان لکنت

گفتار درمانی به کودکان کمک می‌کند تا راحت‌تر و حتی روان‌تر حرف بزنند. همچنین رفتار و احساسات سالمی نسبت به صحبت کردن داشته باشد، در واقع برای درمان و کنترل لکنت باید به متخصصین گفتاردرمانی مراجعه کرد و هم‌چنین درمان لکنت به خصوص در کودکان نیاز به پیگیری و انجام تمرینات گفته شده توسط والدین کودک می‌باشد که متأسفانه این پیگیری و کنترل توسط والدین کودکان کار کمتر صورت می‌گیرد به همین دلیل درمان کودکان کار دارای لکنت با مشکلات بیشتری همراه می‌باشد .

 

علت لکنت

تفاوت‌های روان‌شناختی منجر به لکنت نمی‌شود. کودکان به دلیل اینکه بسیار مضطرب، خجالتی و افسرده هستند شروع به لکنت نمی‌کنند.

 

لکنت و هوش

کودکان مبتلا به لکنت از لحاظ هوشی یا دیگر کودکان تفاوتی ندارند.

 

تأثیر موقعیت بر لکنت

میزان لکنت با توجه به موقعیت گفتاری و شریک ارتباطی تغییر می‌کند. به عنوان مثال کودک ممکن است هنگام صحبت با دوستش اصلاً لکنت نکند درحالی که در هنگام بلندخواندن از روی متن در کلاس بیشتر لکنت کند.

 

شدت لکنت در گذر زمان

لکنت ممکن است دوره ای باشد به این معناکه می‌‌آید و می‌رود. فراوانی و شدت لکنت کودک ممکن است در طی هفته‌ها و ماه‌ها تغییرات چشم‌گیری داشته باشد.

 

 

 

طیبه فقیهی

برگرفته از کانال گفتاردرمانی ایران و مرکز توانبخشی روانشناسی یاشا