قابلیت افزایی

قابلیت ، مفهومی ورای مهارت است و قدرت کنترل جریانات زندگی با استفاده از مهارت های کسب شده تعریف می شود. با پرورش استعداد ، مهارت افزایش پیدا می کند و اگر همراه با بینش مناسب باشد به قابلیت مناسب تبدیل می شود.

عناصر قابلیت شامل فهم مفاهیم مشخص، دریافت اطلاعات مرتبط، کسب مجموعه ای از مهارت ها و توسعه نگرش ها، عادات و خصوصیات انسانی است.

به عنوان مثال قابلیت گوش دادن متشکل است از: مهارت شنیدن، خصوصیت صبر و این بینش که  حقیقت نزد همه می باشد؛ برای کسب این قابلیت باید همه ی این موارد در اثر آموزش، تجربه و تکرار در وجود انسان نهادینه شود.

 دوران کودکی بهترین زمان برای ایجاد مهارت و پرورش آن است که لازمه ی آن کسب دانش و تجربه مرتبط با خصوصیات و توانایی های فردی است که منتهی به قابلیت افزایی در کودک می شود.

 دومین نهاد مهمی که کودک بعد از خانواده عضو آن می شود و تاثیر به سزایی در افزایش قابلیت او دارد، مدرسه است.

نقش اصلی مدرسه ، آماده سازی کودکان برای زندگی سالم در جامعه مبتنی بر درونی سازی دانش و بینش و آموزش مهارت است، تا بتوانند در مراحل مختلف زندگی تصمیمات آگاهانه ای بگیرند که منجر به اقدامات سنجیده و متناسب با شرایط شود.

این موضوع در بین مدارسی که دانش آموزان آن ها در شرایط آسیب به سر می برند حیاتی تر می شود، به این دلیل که آن ها از همان دوران کودکی با مسائل و بحران های مختلفی روبرو هستند که حتی بزرگسالان نیز تاب تحمل این مشکلات را ندارند ولی این کودکان با سن کمی که دارند هر روز  لمس شان می کنند؛ بنابراین آموزش در این مدارس باید فراتر از مطالب درسی باشد و مهارت آمیخته با بینش و نحوه ی استفاده از آن ها در موقعیت های مختلف آموزش داده شود. .

نویسنده: نیکی ثابتی